Depresif dönem için tanı rehberleri, ruh sağlığı uzmanları tarafından kullanılan kılavuzlardır ve depresyon tanısını koymak için kullanılan belirli kriterleri içerir. En yaygın kullanılan tanı rehberleri, Amerikan Psikiyatri Birliği’nin (APA) „Mental Bozuklukların Tanısal ve İstatistiksel El Kitabı“ (DSM-5) ve Dünya Sağlık Örgütü’nün (WHO) „Uluslararası Hastalıkların Sınıflandırılması“ (ICD-10) rehberleridir.
DSM-5’e göre, depresif bozukluk tanısı için aşağıdaki kriterlerden en az beşinin en az iki hafta boyunca sürekli olarak var olması gerekmektedir:
1. Sürekli hüzün veya ilgi ve zevk kaybı.
2. İştah değişiklikleri (aşırı yeme veya iştah kaybı).
3. Uyku bozuklukları (aşırı uyuma veya uyuyamama).
4. Huzursuzluk veya yavaşlık hali.
5. Yorgunluk veya enerji kaybı.
6. Değersizlik veya aşırı suçluluk duyguları.
7. Konsantrasyon güçlüğü.
8. Ölüm veya intihar düşünceleri.
ICD-10 ise depresif bozukluk tanısını „sıkıntılı veya üzüntülü bir ruh hali, ilgi veya zevk kaybı ve enerji eksikliği“ olarak tanımlamaktadır. Bu kriterlere ek olarak, diğer belirtiler de değerlendirilir.
Tanı rehberleri, bir bireyin semptomlarını değerlendirmek için kullanılır. Bir ruh sağlığı uzmanı, bireyin semptomlarına dayanarak uygun tanıyı koyar. Depresif dönem için tanı rehberlerinin kullanılması, doğru tanı konulmasını ve uygun tedavi planının oluşturulmasını sağlar. Ancak, her bireyin deneyimlediği semptomlar farklı olabilir, bu nedenle tanı süreci bireye özgüdür ve tam bir değerlendirme gerektirir.