Gece korkusu, tıbbi olarak „Pavor nokturnus“ olarak adlandırılır ve genellikle çocuklarda görülen bir uyku bozukluğudur. Bu durum, çocuğun uykusunun derinliklerinde aniden uyanarak şiddetli bir korku veya panik atak yaşadığı bir durumu ifade eder. Genellikle gece yarısından sonra, çocuğun uykusu bölünür, gözleri açık, dil çıkar ve korkmuş bir şekilde çığlık atabilir veya çevresine tepki verebilir. Bu durum, hem çocuk hem de ebeveynler için korkutucu olabilir.
Gece korkusu genellikle çocuklarda 3 ila 12 yaş arasında görülür ve büyüdükçe kaybolabilir. Bu durumun nedeni tam olarak bilinmemekle birlikte, genetik yatkınlık, aile öyküsü, stres veya anksiyete gibi faktörlerin etkili olduğu düşünülmektedir. Ayrıca, çocukların uykusunun derin aşamalarında uyanırken yaşadıkları bu korku durumu, REM (Rapid Eye Movement) uykusuna geçiş sırasında olabilir.
Gece korkusu yaşayan çocukların ailesi, bu durumu yönetmek ve çocuklarını rahatlatmak için aşağıdaki adımları düşünebilir:
1. Sakinleştirme Teknikleri: Çocuğunuzu sakinleştirmek için ninniler söylemek, hafif bir müzik çalmak veya sakin bir ses tonuyla konuşmak gibi sakinleştirme teknikleri kullanabilirsiniz.
2. Güvenlik Sağlama: Çocuğunuzun yatak odasını daha güvenli ve rahat bir yer haline getirin. Gece lambası veya gece ışığı gibi aydınlatma seçenekleri kullanabilirsiniz.
3. Rutin Oluşturma: Düzenli bir uyku rutini oluşturarak, çocuğunuzun daha derin ve kesintisiz bir uykuya dalmasına yardımcı olabilirsiniz.
4. Anlayış ve Sabır: Çocuğunuzun yaşadığı korkuyu anlamaya çalışın ve ona destek olun. Bu tür durumlar geçici olabilir ve çocuk büyüdükçe kaybolabilir.
5. Uygun Ortamı Yaratma: Uyku sırasında çocuğunuzun rahat hissetmesi için yatak odasını sakin, karanlık ve rahatlatıcı bir ortama dönüştürün.
6. Uyandığında Sakin Kalmak: Çocuğunuz gece uykusundan uyanıp korktuğunda sakin kalmaya çalışın ve onunla nazikçe konuşun. Korkusunu ciddiye alın ve ona destek olun.
Eğer gece korkusu sık sık tekrarlıyorsa ve çocuğunuzun günlük yaşamını olumsuz etkiliyorsa, bir çocuk psikoloğuna veya bir uzmana danışmak önemlidir. Bu uzmanlar, çocuğunuzun durumunu daha ayrıntılı bir şekilde değerlendirebilir ve gerektiğinde terapi veya başka tedavi yöntemleri önerebilirler.