Ansiklopedi

Anüs, sindirim sisteminin son kısmında bulunan ve dışkının vücuttan atıldığı açıklıktır. Rektum adı verilen alt bağırsak bölümünden sonra yer alır ve kaslarla çevrilidir. Bu kaslar, sfinkter kasları olarak adlandırılır ve dışkı çıkışını kontrol ederek anüsün açılıp kapanmasını sağlar.

İki ana sfinkter kası vardır:

1. İç anal sfinkter: Bu kas, düz kas dokusundan oluşur ve genellikle sürekli olarak kasılır. İç anal sfinkter, bilinçli kontrole tabi değildir ve otomatik olarak çalışır.
2. Dış anal sfinkter: Bu kas, iskelet kası dokusundan oluşur ve istemsiz olarak kontrol edilebilir. Dış anal sfinkter, kişinin dışkı çıkışını istemli olarak kontrol etmesine olanak tanır.

Dışkılamadan önce, dışkı rektumda birikir ve dışkılama refleksi başlar. Bu refleks, dışkının anüsten çıkışını sağlayan kasların koordineli kasılması ve gevşemesi ile sonuçlanır. İç anal sfinkterin gevşemesi ve dış anal sfinkterin bilinçli olarak gevşetilmesi, dışkının vücuttan atılmasına ve anüsün açılmasına izin verir.

Aorta, kalbin sol karıncığından çıkan ve vücuda oksijen açısından zengin kan taşıyan büyük, ana atardamardır. Aorta, kalbin üst kısmından başlar, göğüs boşluğundan geçer ve karın boşluğunda devam ederek, karın bölgesinde daha küçük atardamarlara dallanır.

Aorta, üç bölüme ayrılabilir:

1. Ascending (Yükselen) aorta: Sol karıncıktan çıkan ve kalbin üst kısmında bulunan aorta bölümüdür. Bu bölüm, koroner arterler adı verilen ve kalbi besleyen kan damarlarını içerir.
2. Aortic (Aort) ark: Yükselen aortadan sonra gelen ve bir yay şeklinde olan aorta bölümüdür. Bu bölüm, baş, boyun ve üst ekstremitelere kan taşıyan büyük atardamarlara dallanır.
3. Descending (İnen) aorta: Aort arkından sonra gelen ve göğüs boşluğundan (thoracic aorta) ve karın boşluğundan (abdominal aorta) geçen aorta bölümüdür. İnen aorta, vücudun alt kısmına ve iç organlara kan taşıyan atardamarlara dallanır.

Aorta, vücuttaki en büyük ve en önemli atardamardır. Oksijen açısından zengin kanı kalpten vücudun geri kalanına taşımasıyla yaşamsal bir rol oynar. Aort ile ilgili sağlık sorunları, aort anevrizması ve aort darlığı gibi ciddi ve potansiyel olarak yaşamı tehdit edici durumlara yol açabilir.

Aortik anevrizma, aort adı verilen büyük atardamarın anormal bir genişlemesidir. Aort, kalbin sol ventrikülünden başlar ve tüm vücuda oksijenli kan taşır. Aortik anevrizma, aort duvarının zayıflaması ve genişlemesi nedeniyle balon benzeri bir şekilde şişer. Bu durum, aort duvarının yırtılması ve kanamanın meydana gelmesi ihtimali nedeniyle potansiyel olarak yaşamı tehdit edicidir.

Aortik anevrizmalar genellikle iki türde sınıflandırılır:

1. Torasik aortik anevrizma: Göğüs bölgesinde bulunan aort kısmında meydana gelir.
2. Abdominal aortik anevrizma: Karın bölgesinde bulunan aort kısmında meydana gelir. Bu tür anevrizmalar daha yaygındır.

Aortik anevrizmaların nedenleri şunları içerebilir:

• Ateroskleroz (damar sertleşmesi)
• Yüksek tansiyon
• Genetik faktörler
• Bağ dokusu hastalıkları (ör. Marfan sendromu)
• Aort duvarında doğuştan anormallikler
• Travma veya yaralanma

Aortik anevrizmalar sıklıkla belirti göstermez ve rutin tıbbi muayeneler veya tıbbi görüntüleme testleri sırasında tesadüfen bulunabilir. Belirtiler ortaya çıktığında, genellikle ağrı veya rahatsızlık hissi olarak kendini gösterir ve anevrizmanın yırtılma riskinin arttığına işaret edebilir.

Aortik anevrizma tedavisi, anevrizmanın boyutuna, büyüme hızına ve hastanın genel sağlık durumuna bağlıdır. Küçük ve yavaş büyüyen anevrizmalar, düzenli izlem ve tıbbi tedavi ile yönetilebilir. Daha büyük veya hızlı büyüyen anevrizmalar için cerrahi müdahale gerekebilir. Cerrahi, anevrizmayı onarmak ve aort duvarını güçlendirmek için bir greft veya stent kullanır.

Apallik sendromu, aynı zamanda „abulia“ veya „abulic sendrom“ olarak da adlandırılır ve bireyin istek, motivasyon ve karar verme yeteneğinde bir azalmayı ifade eder. Apallik sendromu, beyindeki belirli bölgelerin hasar görmesi veya disfonksiyonu sonucu ortaya çıkar. Özellikle frontal loblar ve bazal ganglionlar bu durumla ilgilidir.

Apallik sendromunun belirtileri şunları içerebilir:

1. Karar vermede güçlük
2. İsteksizlik ve ilgisizlik
3. Düşük enerji ve azalmış aktivite düzeyleri
4. Duygusal tepkisizlik
5. İçsel motivasyon eksikliği
6. Zaman yönetimi ve planlama sorunları
7. Sosyal etkileşimlerde azalma

Apallik sendromunun nedenleri şunları içerebilir:

1. Travmatik beyin yaralanması
2. Beyin tümörleri veya beyin ameliyatları
3. İnme
4. Parkinson hastalığı gibi nörodejeneratif hastalıklar
5. Depresyon, şizofreni ve diğer psikiyatrik hastalıklar

Apallik sendromunun tedavisi, temel nedenin belirlenmesine ve yönetilmesine odaklanır. Tedavi yöntemleri şunları içerebilir:

1. İlaçlar: Antidepresanlar, antipsikotikler ve dopamin artırıcı ilaçlar, apallik sendromunun belirtilerini hafifletmeye yardımcı olabilir.
2. Psikoterapi: Bilişsel davranışçı terapi ve diğer psikoterapi yöntemleri, hastaların düşünce ve davranış kalıplarını değiştirmelerine ve motivasyonlarını artırmalarına yardımcı olabilir.
3. Rehabilitasyon: Beyin hasarı sonrası rehabilitasyon programları, hastaların beceri ve işlevlerini yeniden kazanmalarına ve günlük yaşamlarına dönmelerine yardımcı olabilir.

Tedavinin başarısı, temel neden, hastanın genel sağlık durumu ve apallik sendromunun şiddetine bağlıdır.

Apati, bir bireyin isteksizlik, ilgisizlik ve genel olarak düşük enerji düzeyleri sergilemesi durumunu ifade eder. Apati, motivasyon eksikliği, duygusal tepkisizlik ve hedeflere yönelik hareket etme isteğinde azalma ile karakterizedir. Apati, psikolojik, sosyal ve tıbbi faktörlerin birleşimi sonucu ortaya çıkan karmaşık bir durumdur.

Apati, aşağıdaki gibi bir dizi durumun veya hastalığın belirtisi veya sonucu olabilir:

1. Depresyon: Apati, depresyonun en yaygın belirtilerinden biridir ve düşük enerji düzeyleri, ilgi kaybı ve günlük aktivitelere karşı isteksizlik olarak kendini gösterir.
2. Demans ve Alzheimer hastalığı: Nörodejeneratif hastalıkların ilerlemesiyle, motivasyon ve hedef yönelimli davranışlar azalabilir ve apati ortaya çıkabilir.
3. Şizofreni: Apati, şizofreninin negatif belirtileri arasında yer alır ve sosyal geri çekilme ve ilgisizlik şeklinde görülür.
4. Beyin hasarı: Travmatik beyin yaralanmaları, inme ve beyin tümörleri gibi durumlar, beyin bölgelerinin işlevselliğini etkileyerek apatiye neden olabilir.
5. Kronik stres ve tükenmişlik: Kronik stres ve tükenmişlik, bireyin enerji düzeylerinin düşmesine ve apatiye yol açabilir.

Apatinin tedavisi, temel nedenin belirlenmesine ve yönetilmesine odaklanır. Tedavi yöntemleri şunları içerebilir:

1. İlaçlar: Antidepresanlar, antipsikotikler ve anksiyolitikler gibi ilaçlar, apati ile ilişkili temel durumları tedavi etmeye yardımcı olabilir.
2. Psikoterapi: Bilişsel davranışçı terapi, insanlar arası terapi ve diğer psikoterapi yöntemleri, apati ve ilgisizlikle başa çıkmak için bireylerin düşünce ve davranışlarını değiştirmelerine yardımcı olabilir.
3. Yaşam tarzı değişiklikleri: Fiziksel aktivite, uyku düzeninin düzeltilmesi, sağlıklı beslenme ve sosyal destek, apati ile başa çıkmak için önemli unsurlardır.

Apatinin tedavi edilmesi, bireyin yaşam kalitesini önemli ölçüde artırabilir ve günlük yaşamda daha etkin ve tatmin edici bir yaşam sürdürmelerine yardımcı olabilir.

Apeks, Latince „tepe“ veya „zirve“ anlamına gelen bir terimdir ve farklı bağlamlarda kullanılabilir. Aşağıda apeks teriminin bazı kullanım alanları ve anlamları listelenmiştir:

1. Anatomi: Vücuttaki organlar ve yapılarla ilgili olarak, apeks, bir organın veya yapının en uç noktasını, tepe veya zirve kısmını ifade eder. Örneğin, kalbin apeksi, kalbin alt kısmında ve sol ventrikülün en dış noktasında bulunan kısımdır.
2. Diş hekimliği: Dişlerin köklerinin en uç noktası veya dişlerin kök kanallarının sonu olarak da adlandırılan apeks, diş hekimliği alanında da kullanılan bir terimdir.
3. Matematik ve geometri: Üçgenler ve konik kesitler gibi geometrik şekillerde, apeks, şeklin en üst veya en uç noktasını belirtir.
4. Astronomi: Güneş Sistemi’nin hareket yönündeki nokta olan güneş apeksi, gök cisimlerinin hareketinde de kullanılan bir terimdir.

Bu şekilde, apeks teriminin anlamı, bağlamına bağlı olarak değişebilir ve genellikle bir yapı veya oluşumun en uç, en yüksek veya en ileri noktasını ifade eder.

Aphagia, yutma güçlüğü veya yutma işleminin tamamen kaybını ifade eden bir tıbbi terimdir. Yutma, yiyecek ve içeceklerin ağızdan mideye doğru hareket etmesini sağlayan karmaşık bir işlemdir. Aphagia durumunda, bir kişi katı gıdaları, sıvıları veya her ikisini de yutamaz.

Aphagia, aşağıdakiler de dahil olmak üzere bir dizi durum veya hastalıkla ilişkilendirilebilir:

1. Nörolojik bozukluklar: İnme, Parkinson hastalığı, multipl skleroz ve amiyotrofik lateral skleroz gibi nörolojik hastalıklar, yutma işlemini kontrol eden beyin ve sinirlerde hasara neden olarak aphagia’ya yol açabilir.
2. Kas hastalıkları: Miyastenia gravis ve diğer kas hastalıkları, yutmayı etkileyen kasların zayıflamasına ve aphagia’ya neden olabilir.
3. Baş ve boyun kanseri: Baş ve boyun bölgesindeki tümörler veya kanser tedavisi sonucu oluşan hasar, yutma işlevinin kaybına yol açabilir.
4. Travmatik beyin yaralanmaları: Kaza veya darbe sonucu beyin hasarı alan bireylerde yutma yeteneğini etkileyen aphagia görülebilir.
5. Enfeksiyonlar ve iltihaplar: Yutma işlemi sırasında boğaz ve yemek borusunu etkileyen enfeksiyonlar ve iltihaplar da aphagia’ya neden olabilir.

Aphagia tedavisi, altta yatan nedenin belirlenmesine ve yönetilmesine bağlıdır. Tedavi yöntemleri şunları içerebilir:

1. İlaç tedavisi: Aphagia’ya neden olan altta yatan durumları tedavi etmek için ilaçlar kullanılabilir.
2. Yutma terapisi: Yutma terapistleri veya dil ve konuşma patologları, hastaların yutma fonksiyonlarını iyileştirmeye ve güvenli yutma tekniklerini öğrenmeye yardımcı olabilir.
3. Beslenme desteği: Aphagia olan bireyler, özel diyetler veya sıvı takviyeleriyle beslenmeye yardımcı olmak için tüp beslenme veya intravenöz beslenme gibi alternatif beslenme yöntemlerine ihtiyaç duyabilirler.

Aphagia’nın tedavi edilmesi, bireylerin beslenme ve yaşam kalitesini önemli ölçüde artırabilir ve günlük yaşamda daha etkin ve tatmin edici bir yaşam sürdürmelerine yardımcı olabilir.

Aphanisis, psikanalitik teoride kullanılan bir terim olup, cinsel arzunun veya libidonun kaybolması veya azalmasını ifade eder. Bu kavram, Fransız psikanalist Ernest Jones tarafından 1927’de ortaya atılmıştır. Aphanisis, cinsel isteğin azalması veya ortadan kaybolmasıyla ilişkili olup, bireyin cinsel dürtülerini ve cinsel yaşamını etkileyebilir.

Aphanisis, hem erkeklerde hem de kadınlarda, cinsel işlev bozukluklarının bir nedeni olarak görülebilir. Bu durum, yaş, ilişki sorunları, stres, duygusal sorunlar, psikolojik faktörler, hormonlar veya fiziksel sağlık sorunları gibi çeşitli nedenlerle ortaya çıkabilir.

Aphanisis’in tedavisi, altta yatan nedenin tespit edilmesine ve yönetilmesine bağlıdır. Psikoterapi, ilaç tedavisi, cinsel terapi, yaşam tarzı değişiklikleri ve ilişki danışmanlığı gibi çeşitli tedavi yaklaşımları kullanılabilir. Bireyin özgül durumuna ve tedaviye verdiği yanıta bağlı olarak, tedavi süreci ve sonuçları değişebilir.

Apirojen, ateş ve ısı artışına neden olmayan veya ateşe yol açmayan bir madde veya etkeni ifade eder. Terim genellikle tıbbi ve farmasötik alanlarda kullanılır. Apirojen kelimesi, „ateşe neden olmayan“ anlamına gelen Yunanca kökenli „a-“ (yokluk anlamında) ve „pyrogen“ (ateş üreten) kelimelerinden türetilmiştir.

Özellikle tıbbi malzemeler ve ilaçlar için, apirojen olma durumu önemlidir. Ateşe yol açan maddelerin (pirojenlerin) varlığı, hastalar için olumsuz sonuçlara yol açabilir. Bu nedenle, tıbbi ürünlerin ve ilaçların üretim süreçlerinde, apirojenik olmalarını sağlamak için dikkatli bir şekilde sterilize edilmesi ve test edilmesi gerekir. Apirojenik malzemeler ve ilaçlar, hastaların tedavileri sırasında ateş ve inflamasyon riskini en aza indirir.